Ευρωεκλογές: Η «αστυνομία σκέψης» είναι εδώ

Προσπάθεια να φιμωθούν οι φωνές αντίδρασης στον υπερσυγκεντρωτισμό εξουσιών στην Ευρώπη Όποιος αντιτίθεται στην πλήρη ευρωπαϊκή ενοποίηση, που στην ουσία πρόκειται για υπερσυγκεντρωτισμό των εξουσιών, ώστε στο τέλος να καταλήξουμε σε ένα παγκόσμιο κέντρο εξουσίας, θα ονομάζεται εφεξής «φασίστας». Ο ευρωσκεπτικισμός, οι ενστάσεις δηλαδή στο όλο εγχείρημα που επιχειρεί να συνενώσει δυτικίζουσες χώρες του πλανήτη (ένα από τα βήματα είναι η ευρώ-ατλαντική ένωση που τόσο διαφημίζεται, θυμηθείτε άρθρα μας εδώ, εδώ και εδώ), σε έναν οργανισμό, σιγά-σιγά ταυτίζεται από οπαδούς της παγκοσμιοποίησης με τον «φασισμό» και την ακροδεξιά. 

Πράγματι υπάρχουν ακροδεξιές παρατάξεις που δεν επιθυμούν καν την ΕΕ, αλλά η πρακτική να ονομάζει κάποιος τους ευρωσκεπτικιστές υποστηρικτές της ακροδεξιάς παραπέμπει σε παλαιότερες εποχές, όπου οι αντιφρονούντες ονομάζονταν κομμουνιστές, άσχετα αν ήταν ή όχι.

Άρθρα «ευρωπαϊστών» πλημμυρίζουν λοιπόν το διαδίκτυο για να πείσουν την κοινή γνώμη ότι όποιος έχει αμφιβολίες για τον παγκοσμιοποιητικό δρόμο που έχει πάρει η ΕΕ και τονίζει του κινδύνους εθνικού και πολιτιστικού εκμηδενισμού για τις χώρες, ίσως κρύβει έναν «φασίστα» μέσα του και κινδυνεύει να χαρακτηριστεί από την «αστυνομία σκέψης». Πραγματικός στόχος η παρεμπόδιση εκλογής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πολλών σκεπτικιστικών φωνών, οι οποίες αντιτίθενται στον συγκεντρωτισμό των γραφειοκρατών των Βρυξέλλων.

Όσο λιγότερα κοινοβούλια, όσο περισσότερη αστυνόμευση –ειρήσθω εν παρόδω στο μουντιάλ της Βραζιλίας ετοιμαζόμαστε να «απολαύσουμε» επίδειξη καταστολής με τεχνολογία DARPA-, όσο λιγότερες εξουσίες για τα κράτη, όση λιγότερη ελευθερία λόγου, τόσο ευνοϊκότερες οι συνθήκες για την σταδιακή εδραίωση της παγκόσμιας δικτατορίας.

Όχι στον σκεπτικισμό, ναι στην τυφλή αποδοχή ενός υποτιθέμενου Ευρωπαϊσμού, που δεν έχει ουδεμία σχέση με τα παναθρώπινα ιδανικά του Ελληνισμού που «γέννησαν» την έννοια της Ευρώπης και θα εξαλείψει κάθε δυνατότητα διαλεκτικής επί ίσοις όροις συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων μεταξύ των λαών.

Ελλαδίτες πολιτικάντηδες μαζί με «κονδηλοφόρους», δυστυχώς μεταξύ τους και νέοι άνθρωποι, ζητούν όλο και περισσότερη παγκοσμιοποίηση. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση ευρωβουλευτή από την Ελλάδα με «οικολογικές ευαισθησίες» που ευθαρσώς αναρωτήθηκε: «Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην παγκοσμιοποίηση, όταν μια εταιρεία έχει παραπάνω οικονομική δύναμη από την Ευρώπη;». Εν ολίγοις, μας λέει όπως τόσοι άλλοι υπηρέτες της παγκοσμιοποιητικής ιδέας, ποιος ο λόγος να αντιστεκόμαστε; Τελικό στάδιο του σχεδίου είναι όντως το να επιβληθεί μία και μοναδική ιδιωτική πρωτοβουλία με όλους εμάς δούλους (συγχώνευση εταιρειών, αγορά παγκόσμιου χρέους, άρα εξάρτηση για τις χώρες).

Αυτά είναι τα σχέδια, ωστόσο με την μονοπολικότητα δεν συμφωνούν όλοι…

ΠΥΓΜΗ.gr